 "Księga dżungli": powieść przygodowa Rudyara Kiplinga napisana w roku 1894. Książka składa się z siedmiu opowiadań, których akcja toczy się w Indiach w XIX wieku. Bohaterami są zwierzęta, świat ludzi stanowi tło wydarzeń. Motywem przewodnim jest opis losów dziecka wykarmionego przez wilczycę, która nadała chopcu imię Mowgli ("Żaba"). Kiedy nadchodzi czas, wilki mają obowiązek przedstawić swoje potomstwo na wiecu Gromady, to znaczy wszystkim zwierzętom mieszkającym w dżungli. Chłopiec dzięki wstawiennictwu czarnej pantery Bagherry i mądrego niedźwiedzia Baloo zostaje przyjęty do ich grona. Jedynie tygrys, wraz z szakalami i młodymi wilkami, spiskują przeciwko niemu. Mowgli pokonuje tygrysa, zastawiając na niego pułapkę. Pobyt wśród dzikich zwierząt uczy go wrażliwości na krzywdę i zło. Szanuje prawa dżungli, wydają mu się one lepsze od praw ludzi. Chłopiec chce wrócić do rodzinnej wioski, bo odzywa się w nim poczucie wspólnoty z jej mieszkańcami. Nie czuje się jednak wśród nich dobrze, a kiedy zaczynają go niewłaściwie traktować i oskarżać o czary, wtedy powraca do starych przyjaciół. Jest świadomy, że od nich nauczył się miłości, sprawiedliwości, umiejętności wybaczania krzywd i honoru. Nie mści się na ludziach bo wie, że wśród nich jest jego prawdziwa matka. Przedstawiając mieszkańców dżungli, Kipling skłania czytelników do refleksji nad podobieństwem dzikiego świata do świata ludzi. Różnice i podobieństwa między nimi najlepiej dostrzega Mowgli, ostatecznie wybierając życie w dżungli. Autor opisał także w swojej książce bestialskie traktowanie zwierząt przez ludzi, poruszając m.in. problem zabijania fok (w opowiadaniu Biała foka).
|
A
